Victor Wainwright & The Train (US) Blues, Gospel, Boogie Woogie GC De Wildeman Herent (16-10-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: De Wildeman info artist: Victor Wainwright © Rootsville 2019

Ook in de CC's en aanverwanten begint het concertseizoen stilaan op volle toeren te komen en zo ook in "GC De Wildeman" te Herent. Bij programmater en artistiek directeur Pieter Taccoen zit het hart voor de blues op de juiste plaats en heeft hij voor woensdag 16 oktober niemand minder dan "Victor Wainwright & The Train" op het menu staan.

"Victor Wainwright" werd geboren in de staat Georgia en verbleef vervolgens in Florida en Memphis. Vroeger toerde hij als "Victor Wainwright & The Wildroots" waarmee hij onder meer het alles zeggende album "Beale Street to The Bayou" uitbracht in 2009 (album report). Wat later veranderde de naam van de band in deze "Victor Wainwright & The Train". Na een kortstondig verblijf bij "Blind Pig" bracht hij er twee albums uit. In 2013 "Easy Livin" onder de naam "Southern Hospitality" en met de Wildroots in 2015 "Boom Town". In 2018 tekende Victor bij het Duitse label "Ruf Records" en nam als "Victor Wainwright & The Train" in Memphis het sefltitled album op (album report). Het is dit album waarmee hij nu door Europa toert en zo vanavond in Herent is gehuisvest.

Het is zijn band "The Train" die vanavond de debatten hier in "GC De Wildeman" mogen openen met "My Old Friend". "The Train" dat zijn stringbender "Pat Harrington" en een ritme sectie dat bestaat uit drummer "Billy Dean" en zeker niet onbelangrijk de imposante six-string bass van Terrence Grayson. Een knappe binnenkomer maar niet eens te vergelijken met wat we zullen krijgen. "The Master of Disaster" aka "Victor Wainwright" wordt met veel bravoure aangekondigd en de verwondering is groot om een gans andere Victor te aanschouwen, een die "50" kilogram lichter is geworden en dat scheelt uiteraard een slok op de borrel. Nu maar hopen dat dit geen weerslag kende op zijn volumineus stembereik, en nee dat zat nog snor wanneer hij opent met "I'll Start Tomorrow" en zo zaten we meteen in "The Big Easy". Het ganse concert zou uiteraard in het teken staan van dat prachtige album.

Opvallend bij deze boogie woogie man, die alles leerde van zijn grootvader, is de diversiteit in zijn muziek. Meteen belanden we zo dan in een voodoo geïnspireerd sfeertje met het rumba aanvoelende "Wiltshire Grave". Een gemis hier tegenover het album zijn de blazers en meteen volgt ook een eerste kiekebisj moment. Victor Wainwright heeft ooit het geluk gehad om als voorprogramma van "BB King" te mogen fungeren, the lucky bastard. Hij heeft zo op de eerste rij vele malen het hemelse geluid kunnen beleven van die "Gibson" black semi-hollowbody "Lucille". Aan die herinneringen ontstond ook zo het volgende "Thank You Lucille". Hemels mooi en soulvol!

Het lijkt wel of we op een rollercoaster van emoties zijn terecht gekomen en daar komt nog lang geen einde aan. Sommige nummers worden vooraf gegaan door smakelijke bindteksten en zo ook het gemis van de cartoons uit zijn jeugd. Hierna volgt de monkey song uit "Junglebook" en ooh-bi-doo wat waren we nu graag the king of the swingers met deze "I Wanna Be Like You". Nog een mooi verhaal volgt uit zijn jaren spelen op "Beale Street" en zo komen we uit bij Freddie King's "Same Old Blues". Een nummer waarop Victor ons zijn stembereik zonder versterkers laat ervaren waarna een waanzinnig opwindende versie volgt van "Righteous". Wie het nog straffer wil horen moet de CD maar kopen en je wordt zo meegezogen in de conversatie tussen de "Fender Strat" van Pat, het wervelend beroeren van de black & white keys door Victor en de op het album aanwezige "Horn(y) Section".

Met "Sunshine" gooit Victor en zijn band het over een totaal andere boeg, diversiteit weetjewel ;-) Met dit nummer levert ook "Pat Harrington" een knap staaltje slide af en lijkt het erop of we terug in de era van symfonische rock zijn aanbeland. Als afsluiter krijgen we hier in Herent het gospel getinte "Healing" en "Oh" wat waren we nu graag in een kerkje down in Mississippi met als reverend een Victor Wainwright samen met een van gewichtige zwarte madammen gespeend "Gospel Choir". Magistraal goed maar helaas het einde. Het dankbare en aanhoudende applaus leverde uiteraard een bisser op en dat werd na wat stretching Jerry Lee Lewis zijn "High School Confidential", met als resultaat het keyboard bijna naar de verdoemenis...Kom Victor we zijn weg om te bekomen bij enkele Orval's. Was da goe of was da goe?